آشنایی با تجهیزات ارتودنسی

انواع تجهیزات ارتودنسی

ما در کلینیک دکتر الناز نجفی بهترین متخصص ارتودنسی در کرج انواع خدمات ارتودنسی را با بهترین کیفیت انجام می دهد برای دریافت خدمات ارتودنسی با ما در کلینیک دکتر الناز نجفی همراه باشید. برای درمان ارتودنسی از ابزار و وسیله ‌های مختلف استفاده می‌شود تا در نهایت دندان‌ها به جایگاه مطلوب انتقال یافته و وضعیت تماس دندان‌ها در هنگام بسته ‌بودن فکها (بایت) بهبود یابد. هنگامی که سخن از درمان ارتودنسی به میان می‌آید، تصویر دندان‌های سیم ‌کشی شده به ذهن متواتر می‌شود به همین علت به براکت فلزی یا به طور کلی به درمان ارتودنسی در اصطلاح عموم سیم‌ کشی دندان‌ها گفته می‌شود. 

بریس ارتودنسی

به‌طور کلی از بریس‌ها برای “اصلاح موقعیت دندان‌ها” استفاده می‌شود. به‌ عبارت‌دیگر، آن‌ها فقط برای ما یک اتصالی را ایجاد می‌کنند که به کمک‌ آن می‌توانیم دندان‌ها را احاطه کرده و به نحو دلخواه حرکت دهیم. به‌طور معمول، این وسایل ارتودنسی شامل باندهایی هستند که بروی دندان‌های مولر (دندان‌های آسیای بزرگ) (به‌طور کامل اطراف دندان را در برمی‌گیرند) نصب می‌شوند، سپس توسط براکت‌ها به بقیه دندان‌ها متصل می‌گردند. از یک نوع چسب مخصوص استفاده می‌شود تا براکت‌ها به دندان‌ها متصل شوند. این چسب به ‌اندازه کافی قوی می‌باشد تا بریس‌ها را در طول درمان در موقعیت خود حفظ نماید، اما نباید زیاد محکم باشند زیرا که پس از اتمام درمان، بریس‌ها باید برداشته شوند.

بریس فلزی

بریس فلزی نخستین تصویری است که با شنیدن واژه ارتودنسی به ذهن بسیاری از ما خطور می‌کند و براکت‌های فلزی کوچک سیم‌پیچی شده‌ای را که روی دندان‌های جلو قرار می‌گیرد، معادل با ارتودنسی می‌دانیم. بریس فلزی به این شکل است که سیم ظریفی از بین براکت‌ها می‌گذرد و هر یک از دو انتهای آن به باندهایی فلزی متصل است که روی دندان‌های آسیا بسته می‌شود. بریس‌های فلزی تهیه شده از استیل ضدزنگ با درجه بالا تا به امروز متداول‌ترین وسیله ارتودنسی ثابت محسوب می‌شود. باندهای فلزی بریس دور دندان‌های آسیا را در انتها دربر می‌گیرد و براکت‌های فلزی (نگین‌های) کوچک‌تر با سیمان به سطوح جلویی دیگر دندان‌ها چسبانده می‌شود. سیم فلزی باریک و فنری نیز در امتداد براکت‌ها کشیده می‌شود تا بتواند دندان‌ها را با اعمال نیرویی ملایم به محل درست هدایت کند. این سیم قوسی شکل با کش، بست‌های فلزی یا انواع دیگر گیره به براکت‌ها متصل می‌شود.

بریس سرامیکی

به جای براکت‌های فلزی جلب توجه کننده می‌توان از بریس سرامیکی، پلاستیکی یا ترکیبی از این دو استفاده کرد. از یک سو این بریس‌ها مشخص نیستند و تنها سیم باریک روی دندان‌ها دیده می‌شود، از سوی دیگر بیش از بریس فلزی شکننده‌اند. بریس‌های سرامیکی دیمون گونه جدیدی از سیستم قدیمی ارتودنسی است که بسیار کمتر به چشم می‌آید. اجزاء بریس دیمون مانند بریس فلزی است، به جز این که براکت‌های جلوی دندان‌ها از ماده سرامیکی شفافی تهیه می‌شود که از دندان طبیعی قابل تشخیص نیست. بریس دیمون در میان بزرگسالان هواداران بسیاری دارد؛ چون تا زمانی که از نزدیک و با دقت به دندان‌ها نگاه نکنید، بعید است متوجه تحت درمان بودن فرد بشوید.

بریس لینگوال

بریس لینگوال یا زبانی بریسی فلزی است که پشت دندان‌ها، سمت زبان قرار می‌گیرد تا جلب توجه نکند. بنابراین مزیت بریس لینگوال به غیرقابل تشخیص بودن آن برمی‌گردد، اما نقطه ضعفش این است که عادت کردن به آن دشوارتر است و از بریس قدیمی نیز گران‌تر است. از آنجایی که بریس زبانی پشت دندان‌ها، سمت زبان و کام قرار داده می‌شود، جایگزینی زیباتر برای افرادی است که می‌خواهند دندان‌های خود را بدون مشخص شدن بریس صاف و مرتب کنند. بریس لینگوال نیز مانند بریس فلزی دندان‌ها را با وارد کردن فشار ملایم اما مداوم به آن‌ها به آهستگی به طرف موقعیت صحیح حرکت می‌دهد.

بند ارتودنسی

بند ها حلقه هایی فلزی هستند که اغلب به رنگ دندان های آسیاب (کوچک و بزرگ) که قرار است به آن متصل شوند، در می آیند. بند ها در اندازه های متفاوتی موجود هستند که متخصص ارتودنسی با توجه به اندازه دندان بیمار، بند مناسب را انتخاب و دور دندان قرار می دهد. سپس آن را تنگ تر می کند. برای نگه داشتن بند ها سر جای خود، از نوعی چسب دندان استفاده می شود. این چسب به هیچ عنوان مضر نبوده و از پوسیدگی دندان جلوگیری می کند. پس از قرار دادن بند، ارتودنتیست تکیه گاه یا لنگر ارتودنسی دندان را در مقابل بریس نصب می کند تا به سایر دندان ها نیز فشار وارد شود.

براکت ارتودنسی

در واقع براکت ها کار اصلی کشیدن یا هل دادن دندان ها را انجام می دهند. آنها به طور مستقیم روی دندان ها سوار می شوند و سوراخ کوچکی برای رد شدن آرچ وایر ها دارند. براکت ها انواع مختلفی دارند و می توانند از نوع فلزی یا سرامیکی شفاف باشند.

کش ارتودنسی

به طور کلی می توان گفت سه نوع کش در درمان ارتودنسی استفاده می شود.

کش ارتودنسی الاستیک

کش ارتودنسی الاستیک متحرک هستند. آنها به قلاب های براکت ها وصل شده و دندان های فک بالا و پایین را به هم متصل می کنند. فشار مداوم ناشی از کشیده شدن رابر بند، به حرکت دندان های بالا و پایین کمک می کند تا مشکلات بایت اصلاح شود.

کش ارتودنسی اورینگ

اورینگ ها کش های گرد و کوچکی هستند که به دور براکت ها بسته می شوند تا کش ارتودنسی را در سوراخ براکت نگه دارند. این کش ها در رنگ های مختلف موجود هستند که به سلیقه بیمار انتخاب می شوند.

جداکننده ارتودنسی

کش های ریزی هستند که در میان دو دندان قرار داده می شوند. این کش ها پس از مدتی میان دندان ها فاصله ایجاد می کنند و امکان بستن بند را به دور آنها فراهم می کنند.

آرک دندان

قبل از آنکه بتوانیم بریس‌ها را برای تمام دندان‌ها استفاده کنیم، اغلب نیازمند ایجاد فضای لازم و اصلاح اوربایت (تداخل بیش ‌از حد عمودی دندان‌های جلو) بیمار هستیم. یک راه برای اصلاح این امر، استفاده از ابزاری به نمام آرک دندانی در فک بالا یا پایین می‌باشد. این ابزار از سیم‌هایی تشکیل‌شده است که مستقیماً از دندان‌های مولر (آسیای بزرگ) به دندان‌های جلو متصل می‌شوند، در واقع دندان‌های پرمولر (آسیاب کوچک) را دور می‌زنند.

هدگیر

هدگیر یک وسیله ارتودنسی خارج دهانی است که از نوع وسیله ‌های غیر ثابت محسوب می‌شود به این معنی که به دندان‌ها چسبانده نمی‌شود بلکه هنگام مسواک زدن و غذا خوردن می‌توانید آن را در بیاورید. هدگیر حاوی یک یا چند تسمه است که در پشت سر یا گردن قرار می‌گیرد و سیم فلزی که هدگیر را به براکت چسبیده به دندان‌ها متصل می‌کند. هدگیر دو نوع اصلی هدگیر معمولی (پشت سری و پشت گردنی) و هدگیر معکوس دارد.

وسیع کننده کام

وسیع کننده کام یا اکسپپندر وسیله ‌ای است که برای فک بالا طراحی شده و با ایجاد کشش در خط میانی کام، فک بالا را بزرگ‌تر می‌کند تا فضای قوس دندانی افزایش یابد. از این روش برای اصلاح مشکل کمبود فضا و به هم فشردگی دندان‌ها استفاده می‌شود.

موقعیت دهنده یا پوزیشنر

از این وسیله ارتودنسی برای تکمیل حرکت دندان‌ها در درمان ارتودنسی استفاده می‌شود. با همکاری کامل بیمار تنها چهار تا هشت هفته برای استفاده از این وسیله کفایت می‌کند.